Patron
Ksiądz Kardynał Stefan Wyszyński – Prymas Polski, Prymas Tysiąclecia – mąż stanu, człowiek honoru, piewca czci Maryi – Matki Kościoła, wielki patriota… błogosławiony Książę Kościoła. Urodził się 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem, w czasie, kiedy Polska rozdarta była między trzech zaborców. Od dziecka znał zatem smak niewoli i tym bardziej ukochał ojczyznę. Naukę rozpoczął w rodzinnej miejscowości, a kontynuował w Andrzejewie, dokąd przeniósł się wraz z rodziną. Edukację szkolną przerwał po śmierci matki w 1910 r. i dalsze kształcenie zdobywał w domu pod kierunkiem ojca. Dramatyczne wydarzenie, jakim była dla dziewięcioletniego chłopca śmierć matki, zaciążyło na całym jego życiu, a tęsknota za nią skierowała jego uczucia ku Matce Boskiej.
Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży w 1920 r. wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku. 3 sierpnia 1924 r. – w dniu swoich 23 urodzin – został wyświęcony na kapłana, nieco później niż pozostali koledzy z roku, ponieważ chorował na gruźlicę płuc. Mszę prymicyjną odprawił w Kaplicy Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze. Po roku pracy diecezjalnej biskup włocławski skierował go na dalsze studia na Katolicki Uniwersytet Lubelski. W 1929 r. doktoryzował się z prawa kanonicznego, obroniwszy pracę pt. „Prawa rodziny, Kościoła i państwa do szkoły”. Po studiach udał się w podróż naukową po krajach Europy Zachodniej (Austria, Włochy, Belgia, Holandia i Niemcy). Po powrocie do kraju został profesorem nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, jednocześnie prowadził działalność społeczną wśród miejscowych robotników. Był też redaktorem pisma katolickiego „Ateneum Kapłańskie”. Gdy wybuchła druga wojna światowa musiał się ukrywać we Wrociszewie, jako znany profesor – społecznik był bowiem imiennie poszukiwany przez Niemców. W latach 1940 – 1942 był kapłanem niewidomych i ociemniałych dzieci w Kozłówce, a następnie w Laskach.
Na terenie okupowanej Warszawy prowadził tajne komplety – nauczał młodzież akademicką i inteligencję katechezy i pedagogiki. W czasie Powstania Warszawskiego pełnił obowiązki kapelana grupy „Kampinos” AK, został zaprzysiężony na oficera i skierowany na pierwszą linię frontu. Oprócz obowiązków duszpasterskich zbierał rannych, towarzyszył przy operacjach, podtrzymywał na duchu dotkniętych skutkami wojny.
Zaraz po zakończeniu działań wojennych ksiądz Wyszyński wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne, zniszczone podczas wojny. Podjął też obowiązki redaktora czasopisma diecezjalnego „Ład Boży”. W 1946 roku przez Ojca Świętego Piusa XII mianowany został biskupem ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakrę biskupią przyjął z rąk Prymasa Augusta Hlonda, po którym dwa lata później przyjął obowiązki Prymasa Polski oraz arcybiskupa Gniezna i Warszawy. Nowo mianowany arcybiskup był zaangażowany w walkę o poprawę sytuacji Kościoła i katolików w komunistycznej Polsce. Stanowczo bronił autonomii Kościoła i nie wyrażał zgody na ingerencję władz państwowych w jego sprawy wewnętrzne. Z jego inicjatywy powołana została w 1949 r. Komisja Mieszana i rozpoczęły się systematyczne rozmowy między Rządem a Episkopatem Polski. W sprawie prześladowania Kościoła Prymas wystosował „List do Prezydenta Bolesława Bieruta w sprawie walki z Kościołem” oraz przygotował tekst porozumienia, które podpisano w 1950 r. „Porozumienie” gwarantowało Kościołowi naukę religii w szkołach, opiekę duszpasterską w wojsku, w szpitalach i więzieniach, prawa do szkół katolickich, do prowadzenia działalności dobroczynnej i katechetycznej, do posiadania wydawnictw i pism katolickich. Władze komunistyczne nie zamierzały jednak dotrzymać zobowiązań, kolejno łamiąc postanowienia „Porozumienia”.
Na konsystorzu 12 stycznia 1953 r. Prymas Wyszyński został Kardynałem. Nie mógł jednak osobiście odebrać kapelusza kardynalskiego, gdyż władze polskie odmówiły mu wydania paszportu. W tym samym roku (25 IX 1953) Prymas został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku i Komańczy w Bieszczadach. Dopiero w tym ostatnim miejscu internowania zostały złagodzone rygory – właśnie tam został napisany tekst odnowionych Ślubów Narodu, złożonych 26 sierpnia 1956 r. na Jasnej Górze jako Jasnogórskie Śluby Narodu w obecności milionowej rzeszy pielgrzymów. Dwa miesiące później Kardynał Stefan Wyszyński został uwolniony.
W latach 1957 – 65 Prymas prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski. Uroczystości zakończyły się 3 maja 1966 r. uroczystym Aktem Oddania Narodu Matce Bożej. W połowie lat sześćdziesiątych wraz z Episkopatem Polski zwrócił się do biskupów niemieckich z gestem pojednania narodów polskiego i niemieckiego, co wywołało negatywną reakcję władz partyjnych i państwowych. W tym okresie czynnie uczestniczył również w pracach Soboru Watykańskiego II, ciesząc się wielkim uznaniem wśród biskupów świata. Na jego prośbę Ojciec Święty ogłosił (w 1964 r.) Maryję Matką Kościoła.
6 października 1978 r. na Stolicę Piotrową został wybrany Polak – Karol Wojtyła. W inauguracji jego pontyfikatu uczestniczył Kardynał Stefan Wyszyński. Brał udział w przygotowaniach pierwszej pielgrzymki Ojca Świętego do ojczyzny w 1979 r. Był zaprzyjaźniony z papieżem Janem Pawłem II, wielokrotnie przyjmowany na audiencjach w Watykanie. Prymas Stefan Wyszyński zmarł 28 maja 1981 r. w Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Jego pogrzeb był ogólnonarodową manifestacją szacunku i czci dla Prymasa Tysiąclecia. W 1989 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego. Uchwałą Sejmu RP rok 2001 był rokiem Stefana Kardynała Wyszyńskiego.
Został ogłoszony błogosławionym 12 września 2021 roku.